شکل گیری خانه تا مسکن معاصر با رویکرد معماری همساز با اقلیم

از ابتدای تاریخ، مسکن به عنوان سرپناه، نقش مهمی در زندگی جوامع انسانی بازی کرده است. مسکن به عنوان یکی از نیازهای اساسی خانوادهها که نه تنها به عنوان سرپناه بلکه به عنوان یک دارایی مهم، از ارزش بالای اقتصادی و اجتماعی برخوردار است. هدف نهایی طراحی پایدار در پیدا کردن راه حلهایی مؤثر و مفید کمی، کیفی، جسمی و روانشناختی به منظور ساختمانسازی برای کاربران است. سه اصل طراحی پایدار، حفظ و بقای منابع، طراحی براساس چرخه زندگی و طراحی انسان محور، ایجاد یک آگاهی گسترده از پیامدهای محیطی که با معماری مرتبط هستند را موجب می شوند. راهبردهای موجود در دل هر یک از این اصول، ما را به ضوابط بیشتری رهنمود میسازند. این راهبردها به منظور پرورش فهم و درک این موضوع که چگونه یک ساختمان با محیطهای داخلی، محلی و جهانی در هم کنش است. موضوع مشخص و آشکار این تحقیق بازشناسی الگوهای کاربردی معماری پایدار در بافتهای شهری و همچنین طراحی و ساخت بناهای همساز با آن و اقلیم حاکم بر آن منطقه است. این تحقیق میکوشد بر طبق ادبیات موضوع و ظرفیتهای حقوقی موجود مدل نظری را ترسیم نماید و سپس به کمک نظریههای ارائه شده میزان درستی فرضیهها و میزان انطباق آن با تجربههای معاصر در این زمینه را به آزمون گذارد و براساس آن نظریهها و الگوها شروع به طراحی در معماری معاصر کنونی نماید. چرا که یافتن تأثیر کیفیت محیط زندگی )بطور عام( و کیفیت محیط مسکونی مجتمعهای مسکونی )بطور خاص( در روحیه افراد و سپس روحیه جمعی ساکنین است. بافت مسکونی به عنوان نمونه مورد طراحی در بافت قدیم شهری است که علی رغم وجود بافتهای آموزشی و خدماتی و تجاری در لبههای پیرامونی ظرفیت مناسبی جهت طراحی مجتمعهای مسکونی با رویکردهای معماری پایدار از هر کاربری را دارد.